«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στη θάλασσα, μια φορά είχα συναντήσει έναν ιππόκαμπο και αυτό όταν ήμουν πολύ μικρός. Το θυμάμαι ακόμα όμως. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Πέρασαν παραπάνω από είκοσι πέντε χρόνια για να τους συναντήσω ξανά, το Νοέμβριο του 2007, σε βάθος 10 μέτρων στη παραλία του Στρατωνίου στην Χαλκιδική…»

Από ένα τυχαίο γεγονός, μια πρώτη συνάντηση, ξεκίνησε μια δυνατή σχέση που εξακολουθεί και αντέχει σχεδόν 10 χρόνια.

Από το 2007, μια μικρή στην αρχή παρέα ανθρώπων, ξεκίνησε με αυξανομένη συχνότητα να παρακολουθεί τους ιππόκαμπους που ζουν στο Στρατώνι.

Κάθε χρόνο η παρέα αυτή μεγάλωνε, κάθε φορά με περισσότερα μέσα και πόρους, κάθε χρόνο όλο και πιο κοντά τους, ώσπου συνειδητοποιήσαμε τελικά πως σήμερα απομένουν μόνο μερικές δεκάδες.

Ένας πυρήνας μερικών ιππόκαμπων, να βρίσκονται συγκεντρωμένοι σε μια μοναδική, μικρή, θαλάσσια περιοχή.

Στην αρχή νομίζαμε πως ο ενθουσιασμός ήταν μόνο δικός μας.

Κάναμε λάθος, δεν είμαστε μόνο εμείς, είμαστε πολλοί, είναι κι άλλοι, σχεδόν παντού σε όλο τον κόσμο.

Τα μικρά παιδιά μας ρωτάνε συνέχεια, θέλουν να τους δουν, «υπάρχουν στα αλήθεια;», με ρώτησε κάποτε ένα κοριτσάκι.

Αποφασίσαμε πως κάτι πρέπει να κάνουμε.

Και κάναμε.

Ένα Ινστιτούτο! Ένα Ινστιτούτο που σαν πρώτο στόχο έχει την επιστημονική παρακολούθηση την προστασία και διατήρηση του πληθυσμού αυτών των λίγων ατόμων, στη συγκεκριμένη περιοχή

Έως σήμερα, τουλάχιστον στον ελλαδικό χώρο, δεν γνωρίζουμε άλλο παρόμοιο σημείο, που να συναντώνται πάντα, ιππόκαμποι. Είμαστε ωστόσο βέβαιοι ότι θα ανακαλύψουμε και άλλους απειλούμενους πληθυσμούς ιππόκαμπων που απαιτούν άμεσες δράσεις προστασίας και διατήρησης …

Βασίλης Μεντόγιαννης